izimiz yok ışıkta

gölgelerimiz denize karşı uzanmış,

ellerinden düğümlenmişler, yeşili ardına alıp.

onlarca yerde, özgürce sevişip, kalabalıktan,

tenhalığa tutuşmuşlar her ışık bulduklarında.

seni, beni hiç konuşmadan, birbirine karışmış siyahlık,

başına buyruk aşk keşke bilmezleri, güneşle doğmuşluktan

yansımışlığımızın güzelliğe kalanı, bize inat, geceye rağmen.

gölgelerimiz bir vagonda uyuyor, doğup ölerek

kolları dolanmış, raylar en ılık melodiyi çalmakta

hafif gölge uykusunda, rüyalarında bizi görmüşler

ömürlerimizi uzatmışlar bilmeden, bize ağlayıp sarılmışlar.

gölgem seni anlatmış gölgene

gölgen beni anlatmış gölgeme

gittikçe daha belirginleşmişler öğleyin,

dudaklarda kaybolmuşlar son kez, yarına küfredip.

karanlığı kabullendiğimizden beri

artık izimiz yok ışıkta.

Buğra Kavukçuoğlu Ortaköy-2011